„რუსთავი 2“-ის სასამართლო პროცესი გამოირჩეოდა საქმისადმი მოსამართლის მიკერძოებული დამოკიდებულებით. ამის ნათელი მაგალითია  მოსამართლე თამაზ ურთმელიძის 5 ნოემბრის განჩინება, რომელიც წინააღმდეგობაში მოდიოდა, ერთი მხრივ, კანონმდებლობასთან და, მეორე მხრივ, წარმოადგენდა დამოუკიდებელი მედიის საქმიანობაში უხეში ჩარევის პრეცედენტს. განსაკუთრებით იმ პირობებში, როდესაც მოსამართლის დასაბუთების მთავარი არგუმენტაცია დროებითი მმართველის დანიშვნის შესახებ არხის სარედაქციო პოლიტიკის კრიტიკას ეფუძნებოდა. დროში პროცესის განხილვებს დაემთხვა განმხილველი მოსამართლის  ოჯახის წევრის წინააღმდეგ პროკურატურის მიერ საქმის აღძვრა წელიწადნახევრის დაგვიანებით. მიუხედავად იმისა, რომ ცალკეულ შემთხვევებში, პროცესუალური კანონმდებლობით სასამართლოს ჰქონდა შესაძლებლობა ზეპირი მოსმენის გარეშე განეხილა გარკვეული საკითხები, არსებული მაღალი ინტერესისა და გამოვლენილი ხარვეზების ფონზე, როგორც სასამართლო სისტემის ნდობის ასამაღლებლად, ასევე მეტი გამჭვირვალობისათვის, უმჯობესი იქნებოდა უზენაესი სასამართლოს სხდომები ზეპირი მოსმენით გამართულიყო. აღსანიშნავია, რომ საქართველოს უზენაესი სასამართლოს სამოქალაქო პალატამ 2016 წლის 20 მაისს “რუსთავი 2”-ის საქმის მსგავს საქმეზე (N ას-1224-1149-2015) გააუქმა თბილისის სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება და საქმე ხელახლა განსახილველად დაუბრუნა სააპელაციო სასამართლოს.

„რუსთავი 2“-ის მფლობელობის შესახებ საქალაქო და სააპელაციო სასამართლოების მიერ მიღებული გადაწყვეტილებები მკვეთრად უარყოფით გავლენას ახდენს პლურალისტულ მედია გარემოზე. საქართველოში მედია გარემო წლების მანძილზე  მკვეთრად პოლარიზებულია და ხშირად სარედაქციო პოლიტიკაზე ზემოქმედებენ როგორც პოლიტიკური ინტერესების მქონე პირები, ასევე მედია მფლობელები. ასეთ ვითარებაში თითოეული ტელეკომპანია ღირებულია საზოგადოებისთვის მიმდინარე მოვლენების შესახებ ამომწურავი ინფორმაციის მისაღებად. განსაკუთრებით, თუ გავითვალისწინებთ ტელეარხების გავლენას საზოგადოებრივი აზრის ფორმირებაზე მაშინ, როცა მოსახლეობის უდიდესი ნაწილისთვის ტელევიზია ინფორმაციის მთავარი წყაროა.   

ასევე მნიშვნელოვანია ხაზი გაესვას, რომ საკითხის იმდაგვარად გადაწყვეტა, როგორც ეს პირველი ორი ინსტანციის სასამართლოში მოხდა, პრობლემურია მომავალში საკუთრების უფლებასთან დაკავშირებული დავებთან მიმართებით.

საკუთრების უფლებასთან დაკავშირებით მოცემული დავების გადაწყვეტისათვის ქვეყანაში არსებული პრაქტიკა ასევე უარყოფით გავლენას მოახდენს საინვესტიციო გარემოზე. რადგან მესაკუთრეების საკუთრების უფლების დაცვის დაბალი სტანდარტები ინვესტორებისთვის არახელსაყრელი მოცემულობა იქნება.

„რუსთავი 2“-ის მფლობელობასთან დაკავშირებით წლების მანძილზე ბევრი კითხვა ისმოდა. ეს კითხვები განსაკუთრებით მწვავე იყო სწორედ ქიბარ ხალვაშის მიერ „რუსთავი 2“-ის წილის გადაცემასთან დაკავშირებით. შესაბამისად, მიგვაჩნია, რომ  თუ სასამართლოს აღნიშნული გადაწყვეტილების მიზანი ე.წ. სამართლიანობის აღდგენაა, ქიბარ ხალვაშისთვის ტელევიზიის გადაცემა ამ შეფასებას ნამდვილად ვერ იმსახურებს.